Het grote toneelstuk 

Januari blog

Soms lijkt het leven wel een groot toneelstuk. Een toneelstuk met allemaal rollen die voor het oprapen liggen. Rollen die van ons verwacht worden door de omgeving. Als ik ga sporten trek ik mijn sportoutfit aan en heb ik een sportieve houding. Als ik ga werken heb ik een bepaald soort kleding aan met bijhorend gedrag.  Als moeder hoef ik niet sportief te zijn of mij wenselijk te gedragen, en is een warme, gezelligheid en aandacht voor het gezin meer op zijn plek. Bij mijn partner kan ik gelukkig mijzelf zijn. Heerlijk om een dagje gewoon thuis te zijn en mij helemaal nergens aan comform te houden. Al mijmerend zou het leven een toneelstuk kunnen zijn, waarin je ongemerkt wisselt van rol en er interactie is met wie we tegen komen en waar we zijn.

Om ergens bij te horen zijn er leefregels. Geschreven maar meestal ongeschreven en het is voelbaar als je de ongeschreven regels overtreed. Om gezien te worden of er toch bij te horen hebben we onszelf misschien wel weggegeven in de hoop dat we worden opgemerkt of worden geaccepteerd.

De ongeschreven regel is dat we loyaal zijn aan onze opvoeders, sociaal aan de gemeenschap en gewenst gedrag vertonen om erbij te horen. Allemaal afspiegelingen van onze persoonlijkheid tegenover de ander. In feite zijn het rollen in het toneelstuk van het leven. Het spelen van deze rollen levert ons blijkbaar iets op.

Maar wie zijn we in weze nu zelf?

Als kind in een keurslijf gegleden, de enige weg om in de wereld te overleven. Een keurslijf als bescherming van het kwetsbare innerlijke zelf. De rollen als  overlevingsmechanisme om nooit meer de schrik en pijn te voelen van het niet goed genoeg zijn. Maar wat als je dat keurslijf begint te knellen? Trek je het nog steviger aan, of heb je de moed uit het keurslijf te stappen…